فریبم می دهد آسودگی ای شوق تدبیری

به رنگ غنچه خوابی دیده ام ای صبح تعبیری

ندانم دل اسیرکیست اما اینقدر دانم

که درگرد نفس پیچیده است آواز زنجیری

جهان میدان آزادی ست اما مرد وحشت کو

نبالید از نیستان تعلقها نی تیری

به مغروران طاقت بر نمی آیی مدارا کن

نیاز سرکشان دارد خم تسلیم شمشیری

دل غافل به خاک تیره برد آخرشکست خود

غبار زندگی هم بود اگر می کرد تعمیری

چه خواهدکرد با ما صافی آیینهٔ دلها

گرفتم آه من خون گشت و پیدا کرد تاثیری

نماز بیخودی تکلیف ارکان برنمی دارد

چو خون بسملم یک سجدهٔ شوق زمین گیری

نفس هر پر زدن گرد دو عالم رنگ و بو دارد

ز صید خود مشو غافل که داری طرفه نخجیری

به آسانی مدان آیینهٔ دیدارگردیدن

صفا در پردهٔ زنگار دزدیده ست شبگیری

من و مشق ندامتهاکه چون مژگان قربانی

نشد ظاهر ز چندین خانه ام یک اشک تحریری

نمود معنی احوال من صورت نمی بندد

مگر سازد خیال موی مجنون کلک تصویری

شب مهتاب ذوق گریه دارد فیض ها بیدل

کدامین بیخبر روغن نخواهد از چنین شیری